 |
| Οι δισεκατομμυριούχοι και οι πιο κερδοφόρες εταιρείες στον κόσμο κρύβουν την περιουσία τους για να δημιουργήσουν μυστικό πλούτο. |
Σε ύψος 60 ορόφων και ύψος 684 πόδια, ο Millennium Tower της Βοστώνης, ένα πολυτελές πολυτελές συγκρότημα κατοικιών που άνοιξε το 2016, είναι το τέταρτο ψηλότερο κτίριο στην πόλη.
Είναι επίσης μια εικονική πόλη-φάντασμα.
Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι η Χιλιετία είναι μικρότερη παιδική χαρά για τους πλούσιους και περισσότερο από ένα φορολογικό καταφύγιο στον ουρανό, γράφει ο Chuck Collins στο νέο του βιβλίο, « The Wealth Hoarders: How Billionaires Pay Millions to Hide Trillions » (Polity), τον επόμενο μήνα .
«Πάνω από το 35 τοις εκατό των 443 συγκυριαρχιών ανήκουν σε εταιρείες και εμπιστευτικές εταιρείες, και σχεδόν το 80 τοις εκατό των ιδιοκτητών μονάδων δεν απαιτούν εξαίρεση κατοικίας, υποδεικνύοντας ότι το συγκρότημα δεν είναι το κύριο σπίτι τους», γράφει ο Collins. «Με μέσο όρο συγκυριαρχιών που πωλούν πάνω από 4 εκατομμύρια δολάρια, ο Millennium Tower δεν είναι μόνο μια πλούσια κατοικία για τους πλούσιους, αλλά και μια« μονάδα αποθήκευσης πλούτου »για το παγκόσμιο κεφάλαιο που θέλει να παρκάρει και να διατηρεί αξία."
Ο Collins γνωρίζει λίγο κάτι για τους εξαιρετικά πλούσιους. Ένας εγγονός του μεγαλοπρεπούς μεγιστάνα Oscar Mayer, ο Collins κληρονόμησε 500.000 $ σε ηλικία 25 ετών και τα έδωσε όλα σε φιλανθρωπικούς οργανισμούς. Έκτοτε, ο Collins, 61 ετών, πέρασε τη ζωή του εκπαιδεύοντας και γράφοντας για τον αντίκτυπο της ανισότητας του πλούτου.
Το νέο του βιβλίο επικεντρώνεται σε αυτό που ονομάζει Wealth Defense Industry (WDI), σημειώνοντας ότι όχι μόνο οι υπερ-πλούσιοι - που ορίζει ως 0,1 τοις εκατό - ξοδεύουν χρόνο και χρήματα διασφαλίζοντας ότι δεν πληρώνουν σχεδόν κανέναν φόρο, αλλά και ότι υπάρχουν 90.000 επαγγελματίες σε όλο τον κόσμο των οποίων η σταδιοδρομία είναι αφιερωμένη στο να τους βοηθήσουν να το κάνουν.
«Οι υπερασπιστές του πλούτου είναι ένας ακμάζων τομέας του λευκού γιακά σε όλο τον κόσμο», γράφει. «Είναι οι θυρωροί - οι δικηγόροι και οι λογιστές με εμπειρία σε καταπιστεύματα και κτήματα, το φορολογικό δίκαιο, την ενσωμάτωση και τις επιχειρηματικές συναλλαγές.
«Αυτό που η βιομηχανία αποκαλεί ευφημικά ως« φορολογική αποτελεσματικότητα », προσθέτει, είναι ένας πιο ήπιος όρος« για νόμιμη και παράνομη φοροαποφυγή ».
«Δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι ξυπνούν κάθε πρωί και λένε,« Πώς μπορώ να βοηθήσω αυτόν τον δισεκατομμυριούχο να μεταφέρει όσο το δυνατόν περισσότερα χρήματα στα παιδιά του με τους χαμηλότερους φόρους; » Αυτή είναι η αποστολή τους στη ζωή », λέει ο Collins στο The Post.
Το 2015, το παγκόσμιο Δίκτυο Δικαιοσύνης Φορολογίας υπολόγισε ότι υπήρχε κρυμμένος πλούτος μεταξύ 24 και 32 τρισεκατομμυρίων δολαρίων παγκοσμίως - περίπου το 10 έως 12 τοις εκατό του παγκόσμιου πλούτου, γράφει ο Collins.
Το IRS εκτιμά ότι το 1% των νοικοκυριών δεν καταφέρνουν να αναφέρουν περίπου το 21% του εισοδήματός τους, σύμφωνα με νέα έκθεση της Wall Street Journal . Το «φορολογικό κενό» - ή το ποσό που "λείπει" από τα ταμεία IRS λόγω φοροδιαφυγής και μη συμμόρφωσης - από το 2013 έως το 2015 ήταν εκπληκτικά 391 δισεκατομμύρια δολάρια το χρόνο. Ο Collins σημειώνει ότι «η μη συμμόρφωση οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στα κόλπα που κρύβουν τον πλούτο του πλουσιότερου ενός τοις εκατό, τα οποία είναι υπεύθυνα για περίπου το 70 τοις εκατό της υποβολής εκθέσεων φόρου».
Τα καταπιστεύματα προστασίας περιουσιακών στοιχείων είναι ένα εργαλείο που χρησιμοποιείται συνήθως για την απόκρυψη του πλούτου. Παρόλο που έχει ποικίλο και περίπλοκο χαρακτήρα, μια εμπιστοσύνη μπορεί να χρησιμοποιηθεί για «να κατασκευάσει μια φαντασία ότι χωρίζουν με την περιουσία ή τα χρήματά τους, ενώ συνεχίζουν να απολαμβάνουν τα χρήματα και την περιουσία σαν να συνεχίζουν να τα κατέχουν (επειδή το κάνουν)», Ο Collins γράφει.
Τα καταπιστεύματα χτίζονται συχνά χρησιμοποιώντας «σκόπιμα αδιαφανείς κανόνες και νομικές δομές που προκαλούν το ζήτημα της ιδιοκτησίας».
Ο αείμνηστος δισεκατομμυριούχος Sheldon Adelson, για παράδειγμα, χρησιμοποίησε έναν περίπλοκο μηχανισμό εμπιστοσύνης που ονομάζεται «επιχορηγούμενος επίδομα επιχορήγησης (GRAT)» για να «μεταβιβάσει 7,9 δισεκατομμύρια δολάρια στα παιδιά του, αποφεύγοντας παράλληλα 2,8 δισεκατομμύρια δολάρια σε φόρους δώρων και περιουσίας».
Μια άλλη συνήθως χρησιμοποιούμενη τεχνική είναι η τιμολόγηση μεταφοράς, η οποία περιλαμβάνει «μετατόπιση περιουσιακών στοιχείων μεταξύ θυγατρικών, αύξηση του κόστους και των εξόδων σε χώρες με υψηλό φόρο, προκειμένου να μειωθούν οι φόροι, μεταφέροντας ταυτόχρονα τα κέρδη και το εισόδημα από δικαιώματα σε χώρες με χαμηλή ή χωρίς φορολογία».
Η τιμολόγηση μεταφοράς επέτρεψε σε εταιρείες σε όλο τον κόσμο - όπως η Apple - να «παρακάμπτουν περίπου το 10% των φόρων εισοδήματος των εταιρειών, περίπου 100 δισεκατομμύρια έως 240 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως σε φόρους των ΗΠΑ», γράφει ο Collins.
«Η Apple διαθέτει διπλώματα ευρεσιτεχνίας για την πνευματική ιδιοκτησία τους, όπως ο σχεδιασμός του iPhone, που ανήκει σε μια θυγατρική εταιρεία που εδρεύει σε μια χώρα που έχει χαμηλούς ή καθόλου φόρους στα έσοδα από δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, όπως η Ιρλανδία ή οι Κάτω Χώρες», γράφει ο Collins.
Τα οικογενειακά γραφεία - επιχειρήσεις που διαχειρίζονται το δυναμικό πλούτο μιας ή περισσότερων φυλών, που συχνά αναζητούν τρόπους για να κρύψουν τα χρήματά τους και να μειώσουν τη φορολογική τους επιβάρυνση - αποτελούν επίσης σημαντικό προπύργιο για το WDI.
«Χιλιάδες οικογένειες σε όλο τον κόσμο δημιουργούν οικογενειακά γραφεία», γράφει ο Collins. «Η Oprah έχει μία, την OW Management LLC. Η οικογένεια δισεκατομμυριούχων Koch έχει 1888 Management LLC για να διαχειριστεί την καθαρή αξία των 100,6 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Ο διαχειριστής Hedge-fund William Ackman και ο συνιδρυτής της Google, Sergey Brin, έχουν ο καθένας. "
Τα οικογενειακά γραφεία κατέχουν «πάνω από περίπου 6 τρισεκατομμύρια δολάρια ή περισσότερα, το ισοδύναμο του 7% των χρηματιστηρίων του κόσμου», γράφει ο Collins. "Σκέψου το. Συγκεντρώσεις τρισεκατομμυρίων δολαρίων ανώνυμου κεφαλαίου. Τι θα μπορούσε ενδεχομένως να πάει στραβά?"
Ο Collins γράφει ότι υπάρχουν 60 χώρες - συμπεριλαμβανομένων των Ηνωμένων Πολιτειών - που «παραμόρφωσαν τους νόμους τους για να προσελκύσουν παγκόσμιες χρηματοοικονομικές υπηρεσίες», επιτρέποντας σε εταιρείες να εγγραφούν εκεί χωρίς να αποκαλύπτουν πραγματική ιδιοκτησία. Ένας τρόπος για να γίνει αυτό είναι μέσω ανώνυμων εταιρειών κελύφους, οι οποίες σπάνια ασκούν οποιαδήποτε πραγματική επιχείρηση και επιτρέπουν στους ιδιοκτήτες τους να διατηρούν την ταυτότητά τους τόσο κρυμμένη όσο τα χρήματα που σκουριάζουν μέσα στις εταιρείες. Ένας ειδικός, που αναφέρεται από τον Collins, πιστεύει ότι η πολιτεία του Ντελαγουέρ είναι η μεγαλύτερη πηγή ανώνυμων οντοτήτων κέλυφος στον κόσμο.
Το σύστημα απόκρυψης πλούτου δεν είναι ένα μικρό θέαμα στο μεγαλύτερο οικονομικό σύστημα - είναι το σύστημα
Συγγραφέας Chuck Collins
Ενώ πολλά από τα μεγαλύτερα χρηματοοικονομικά σκάνδαλα, συμπεριλαμβανομένων των Bernie Madoff και 1MDB, κατέληξαν να εμπλέκουν εταιρείες Delaware shell, το κράτος προσφέρει επίσης σημαντικά φορολογικά πλεονεκτήματα στην ανώνυμη πελατεία του.
«Η Delaware δεν φορολογεί ορισμένα άυλα αντικείμενα που κερδίζουν κέρδη - όπως εμπορικά σήματα, δικαιώματα εκμετάλλευσης, μισθώσεις και πνευματικά δικαιώματα. Ωστόσο, αυτά τα ίδια άυλα μπορούν να είναι μέρος μιας φορολογικής στρατηγικής που τους επιτρέπει να ταξινομούνται ως εκπτώσεις σε άλλες πολιτείες, μειώνοντας τον φορολογικό λογαριασμό της εταιρείας εκεί », Bradley P. Lindsey, συν-συγγραφέας της μελέτης« Εξερεύνηση του ρόλου Delaware Plays ως Το Domestic Tax Haven », λέει στο βιβλίο του Collins.
Αυτό το κενό επέτρεψε στις εταιρείες να μειώσουν τους φόρους που καταβάλλονται σε άλλα κράτη κατά περίπου 9,5 δισεκατομμύρια δολάρια κατά τη διάρκεια μιας δεκαετίας, μεταφέροντας δικαιώματα και έσοδα σε εταιρείες χαρτοφυλακίου με έδρα το Ντέλαγουερ. Η WorldCom χρησιμοποίησε το κενό για να μειώσει 20 δισεκατομμύρια δολάρια από τους κρατικούς φόρους χάρη σε ένα άυλο περιουσιακό στοιχείο που ονομάζεται «διορατική διαχείριση» », γράφει ο Collins. (Σύμφωνα με τους The New York Times, η διορατική διαχείριση αναφέρεται σε «στρατηγικά σχέδια» για τα οποία η WorldCom χρεώνει τις θυγατρικές της για δισεκατομμύρια δολάρια.)
Η Ντέλαγουερ δεν είναι μόνη. Στη δεκαετία του 1980, η Νότια Ντακότα, μακρύ σπίτι με αδύναμους κανονισμούς και χωρίς κρατικό φόρο εισοδήματος, κατάργησε κανόνες που θέτουν χρονικό όριο για τα καταπιστεύματα. Αντί να αναγκαστεί να εκκαθαρίσει μια εμπιστοσύνη μετά από ορισμένο αριθμό ετών, το κράτος επέτρεψε στις πλούσιες οικογένειες να συνεχίσουν να κρύβονται και να καλλιεργούν τα χρήματά τους, προσφέροντάς τους ουσιαστικά ένα «ελιξίριο αθανασίας για δυναμικό πλούτο».
«Το 2010, οι εταιρείες εμπιστοσύνης της [Νότια Ντακότα] κατάφεραν συνολικά 57 δισεκατομμύρια δολάρια», γράφει ο Collins. «Μέχρι το 2020, διαχειρίζονταν πάνω από 350 δισεκατομμύρια δολάρια».
Πολλοί έχουν χρησιμοποιήσει ανώνυμες εταιρείες κέλυφος για να σταθμεύσουν τον πλούτο τους σε πολυτελή ακίνητα σε μεγάλες πόλεις σε εθνικό επίπεδο, όπως η Millennium στη Βοστώνη και το One57 στο Central Park της Νέας Υόρκης.
Σύμφωνα με τους The New York Times, «το 54% των ακινήτων που αγοράστηκαν στη Νέα Υόρκη για περισσότερα από 5 εκατομμύρια δολάρια αγοράστηκαν στο όνομα ανώνυμων εταιρειών κελύφους» το 2014, γράφει ο Collins.
«Στα έξι πιο ακριβά έργα condo στην πόλη, οι ιδιοκτήτες στην πλειονότητα των μονάδων ήταν κρυμμένοι από εταιρείες κέλυφος, συμπεριλαμβανομένου του 77% των μονάδων στο One57 και του 69% των μονάδων στο The Plaza. Η αξία των 900 συγκροτημάτων σε αυτά τα έξι κτίρια ήταν ίση με την αξία των 20.000 μέσων αμερικανικών σπιτιών. "
Ο Collins υποστηρίζει μεγαλύτερη διαφάνεια του πλούτου στο αμερικανικό σύστημα - και κανόνες που καθιστούν πιο δύσκολο για τους πλουσιότερους ανθρώπους και τις εταιρείες του έθνους να αποφύγουν την καταβολή φόρων.
«Το σύστημα που κρύβει τον πλούτο, ένα οικοσύστημα αν θέλετε, λειτουργεί λόγω της ανοχής και της ενεργοποίησης πολλών διαφορετικών θεσμών και φορέων», γράφει. «Δεν είναι ένα μικρό θέαμα στο μεγαλύτερο οικονομικό σύστημα - είναι η παράσταση. Είναι το σύστημα. "
Επί του παρόντος, το IRS προτρέπει τους νομοθέτες να δώσουν στον οργανισμό μεγαλύτερους πόρους για την επιβολή, συμπεριλαμβανομένων περισσότερων υπαλλήλων και αυστηρότερων κανόνων που απαιτούν περισσότερη αναφορά οικονομικών πληροφοριών από τις επιχειρήσεις. Σε μαρτυρία του Κογκρέσου την περασμένη εβδομάδα, ο Επίτροπος IRS Charles Rettig υποστήριξε ότι κάθε επιπλέον δολάριο που δαπανήθηκε για την επιβολή της φορολογίας θα μπορούσε να αποφέρει έσοδα από 5 έως 7 $ και να συγκεντρώσει επιπλέον 1 τρισεκατομμύριο δολάρια για μια δεκαετία χωρίς αύξηση φόρων, ανέφερε η Wall Street Journal .
«Δεν είναι απλώς μια αρίθμηση του αριθμού των ανθρώπων που έχουμε στην επιβολή», είπε ο Rettig. «Πρέπει να έχουμε εξειδικευμένους πράκτορες.»
Ο Collins λέει ότι η συσσώρευση πλούτου μπορεί να βελτιωθεί εάν η κυβέρνηση μπορεί να βρει τη δύναμη να την αντιμετωπίσει. Στην πραγματικότητα, τα διμερή βήματα έχουν ήδη ξεκινήσει.
«Τον Δεκέμβριο του 2020, το Κογκρέσο πέρασε τον νόμο περί εταιρικής διαφάνειας, ο οποίος απαιτεί από τις εταιρείες να αποκαλύπτουν την πραγματική ιδιοκτησία. Οι Ρεπουμπλικάνοι και οι Δημοκρατικοί συγκεντρώθηκαν, αλλά δεν περιλαμβάνει εμπιστοσύνη », λέει ο Collins στο The Post.
«Θα μπορούσαμε να θεσπίσουμε έναν ομοσπονδιακό νόμο λέγοντας ότι οι εμπιστοσύνη μπορούν να υπάρχουν μόνο για 80 χρόνια σε αντίθεση με αυτές τις δυναστείες που υπάρχουν για πάντα. Θα μπορούσαμε να το διορθώσουμε εντελώς. Με την πολιτική βούληση, θα μπορούσαμε να κλείσουμε πολλά από αυτά. "